Adsız

Şehir biteviye süren o amansız tedirginliğinden arınıyor, bu zifiri karanlıkta
Elektrik telleri Moğol barbarlar gibi
Yakıp kavurmak telaşında şehrin betonarme putlarını
Çıkan dumanla gökler, kara bir doğum sancısıyla inliyor
Göklerden yağıyor ölü şairlerin ruhları

Eğer, enkazdan arda kalanlar arasındaki
Tek dilsiz olmasaydım,
Sorardım elbet
"Neden devirsindi ki ölü şairler elektrik direklerini?"
O vakit dağlarda demlenen berduşlar haykırırdı:
Onuncu yüzyılda elektrik de yoktu
Apartmanlar da.

Şehir her zamanki telaşında ve aydınlık bu gece
Bir tek, sinema salonlarının son sıralarında
Ansızın parlayan paslı el fenerleri gibi
Odama vuran sokak lambamız
Çalışmıyor.
Utanç izlerimizi örtmek hususunda
Ne de mahir devletimiz!

Bir kandil gecesinde
Işıksızlığımdaki aydınlığın ilmeğiyle
Boğulmakta şimdi sol kaburgamda yerleşmiş hayvan
Utanç izlerimden meydana gelen dilsiz barbar tarafından
Hayyam'ın şarap fıçısını deldiğimizden beri
Meğer gökleri ne çok ihmal etmişiz Lalena

Bir tek sen anlarsın Lalena
Göğüme perde gibi dikilen şu karşımdaki apartmanın inşasında
İbrahim'in tarumar ettiği putlara duyulan öykünmeyi.
Sen ki,
Çatısız evler hürlüğündesin